Eind Augustus 2023 gaan Nathalie en ik 6 dagen lang wandelen in de Pyreneeën. Dit is een reisverslag van deze vakantie waarin we 2 nachten verblijven in een trein, 1 nacht op een camping, 1 nacht in een onbemande hut en 3 in het wild!
Dinsdag 29 augustus
‘s Ochtends is het nog zoals gewoonlijk: opstaan, ontbijten en naar werk. Rond 2 uur ga ik richting huis, nog even de laatste inkopen doen (dextro en krentenbollen) en dan naar huis om de laatste spulletjes in te pakken en op te ruimen.
Alles ingepakt en wel, nog één keer doei zeggen tegen de kleine kitties en dan gaan we naar de trein. Er zijn meteen wat problemen met de treinen tussen Delft en Rotterdam, maar gelukkig rijdt onze trein wel. Op Rotterdam nog even avondeten scoren (kappie en een turkse pizza) en dan de Thalys in. Metrokaartjes voor Parijs in de trein alvast kunnen kopen (dikke tip) en zonder enige vertraging komen we aan op Gare du Nord. Hiervandaan is het een kwartiertje met de metro naar Gare Austerlitz en kunnen we de nachttrein in. Het is wat krapjes met 6 bedden in één ruimte, rechtop zitten gaat niet en de bedden zijn maar net lang genoeg voor mij. Lekker donker is het wel en met oordopjes in vallen we in slaap.
Dag 1: Hoogtemeters pakken
7 uur ‘s ochtends word ik wakker door mijn wekker en door de lopende mensen in de trein. Vanaf Toulouse zijn er een tiental stops en wij stappen om 8 uur uit bij L'Hospitalet-près-l'Andorre. Geweldig die treinen, zo werk je gisterenmiddag nog en de volgende ochtend sta je tussen de bergen met je backpack. Het dorpje stelt eigenlijk niks voor, met ons stappen nog zo’n 10 anderen uit die allemaal een sportieve vakantie tegemoet gaan. Even de veters goed strikken en de stokken uitvouwen en dan beginnen de eerste meters van het rondje.
We steken de hoofdweg over en na zo’n 100 meter staat er een bordje GRT richting het oosten. Dit is de route die we vandaag en morgen voor een groot deel lopen. Om in Andorra te komen, lopen we een pas die op 2530 meter hoogte zit. L'Hospitalet-près-l'Andorre ligt op 1440 meter, dus we moeten wel wat klimmen. De eerste kilometers gaan prima, totdat we een riviertje moeten oversteken. De regenval van de afgelopen week zorgt ervoor de er genoeg drinkwater is voor ons de komende dagen, maar ook dat de beekjes meer op kleine riviertjes lijken. Na wat wikken en wegen over waar we zullen oversteken komen we met ieder 1 natte sok aan de andere kant. Gelukkig schijnt het zonnetje volop en is er geen wolkje aan de lucht en drogen de sokken snel. Het is nog even doorlopen en dan komen we aan bij het eerste meer. Hier houden we onze lunchpauze en rusten we even uit van de klim tot nu toe. We merken dat het toch wel zwaar is met de tassen van ongeveer 15 kilo op de rug. Richting meer nummer 2 lijkt het pad vlak op de kaart, in werkelijkheid gaat het constant op en neer en door de steenval is het soms goed zoeken naar de roodwitte markering van de route. Rond een uur of 3 komen we aan bij het tweede meer en besluiten we dat we bij meer 3, op 2240 meter hoogte, een kampeerplek gaan zoeken. Na de laatste klim zien we al gauw wat plekjes die omringt zijn door stenen en kiezen we de mooiste voor ons uit. Omringt door de bergen naast het meer zetten we ons tentje op en maken we ons avondmaal. Er komen nu wel wat wolken door het dal en zodra de zon achter de bergen verdwijnt koelt het gauw af. Snel onder de wol en slapen, want morgen wordt een lange dag lopen naar Andorra.
Dag 2: Andorra bereikt!
Oeff, het is toch wel koud ‘s nachts. Om 5 uur wakker geworden om toch even een vestje aan te doen en daarna gelukkig wel weer door kunnen slapen. Om 7 uur staat de wekker, maar door het licht is het heerlijk wakker worden. Wakker worden omringt door de bergen, helemaal alleen en een strakblauwe hemel. Geweldig! De zon komt nog niet helemaal boven de berg uit om de tent de drogen van de dauw, dus we pakken hem nat in en om kwart over 8 beginnen we te lopen. Het pad is helaas nog slechter dan gisteren en ook hier duren de vlakke stukjes erg lang. Het is wel bijzonder mooi hier, de roofvogels vliegen om ons heen, ik gok een steenarend maar ik moet het thuis nog even checken. We zien sprinkhanen, vlindertjes en vele hagedissen die dit droge steenrijke landschap blijkbaar niet zo erg vinden. Het is eigenlijk een kort stukje op de kaart, maar na behoorlijk zwoegen en zweten komen we om 12 uur aan op de top van de route!
Welcome in Andorra krijgen we per sms binnen. Ook al gebruiken ze de euro, het is geen eu land en dus is het gebruik van sms/bellen/internet erg duur. Bereik is er eigenlijk ook nauwelijks. Even de drone in de lucht en na een praatje met iemand die de HRP loopt (route van de atlantische oceaan tot de middelandse zee) zetten we de daling in. We krijgen steeds weer mooie bergen voor ons te zien en zien niks dan natuur om ons heen. Op een paar wandelaars na zien we heel weinig mensen. Pas als we om 2 uur bij de Rifugi de Juglar aankomen, komen we wat meer volk tegen. Het is vanaf nu “bon dia” in plaats van “bonjour”, grappig hoe dat ineens veranderd met een paar kilometer. Ook hier is het pad niet zoals het lijkt op de kaart. Waar het vlak zou moeten zijn, moeten we met één hand aan de ketting omhoog en is het klimmen geblazen. Het originele rondje is ietwat optimistisch ingeschat en we overleggen onderweg hoe we de route misschien kunnen aanpassen. Langzaamaan komen we het dal binnen en geven de bomen ons wat schaduw. Het kabbelende beekje die we volgen wordt langzaam breder en na 9.5 uur komen we aan in Soldeu. Hier besluiten we de bus te nemen naar Canillo waar we een camping hadden geboekt. Het originele idee was om dit stuk ook te lopen, maar dat hebben we wel genoeg gedaan vandaag. Om 7 uur staat de tent en kunnen we douchen. Even de beetjes en knieën goed laten rusten van het vele dalen vandaag. Ik heb ook een beetje last van mijn rechterknie en Nathalie heeft het ook knikkende knietjes en we besluiten dus de route de veranderen. Ietsjes korter iedere dag, zodat we ook wat langer pauzetjes kunnen houden op de mooie plekken onderweg.
Dag 3: Voorproefje op de GR11
Na een goede nachtrust pakken we alles in en nemen we de bus naar Encamp, vanaf hier volgen we de GR11 (een lange afstandswandeling die ik misschien ooit wil lopen). De route begint met een klimmetje van 350 meter naar Llac d’Engolasters, waar we met een ijsje lekker in het zonnetje uitrusten. Vanaf hier is het pad vlak (nu ook echt vlak) en stappen we flink door. We lopen beschut in het bos, maar smeren voor de zekerheid maar goed in. Heel warm is het niet, maar de zon doet zeker haar best. Nog even een piekje tussendoor en daarna gaan we op zoek naar een tentplaatsje langs de Riu Madriu. De hagedissen sprinten voor ons weg als we over de stenen lopen en eenmaal verder in het dal zien we ook wat vee: een paard op het pad met een koe ehh paardbel en een ezel in een huisje (schaduw zoeken?). Nog eventjes verder lopen en dan langs het water, dichtbij het pad is er een mooi plekje voor een tweepersoons tentje. Heerlijk om eventjes wat vroeger op bestemming te zijn, de knie voel ik gelukkig niet meer en ook bij Nathalie gaat het stukke beter. Lekker boekje lezen op het grondzeil met het watertje wat langs ons loopt. We proberen beide onze voetjes in het water te doen, maar dat houden we niet lang vol, zo koud is het water uit de bergen. Met een heerlijk maaltje ‘s avonds gaan we heerlijk slapen. Omdat we vandaag redelijk beschut staan is het ook een stuk warmer en is het echt een luxe plek!
Dag 4: Stukje terug eindigend in een Rifugi
Na een heerlijke nacht worden we wakker door het geluid van het kabbelende beekje en de vogeltjes. We doen het vanaf nu lekker op ons gemakje. We nemen de tijd om lekker te ontbijten en te genieten van de plek. Om half 9 is alles weer ingepakt, de tassen worden langzaam wat lichter, en lopen we terug naar Encamp. Vanaf nu is de route dus anders dan gepland, origineel was het idee om de GR11 door te lopen en via Spanje uiteindelijk bij de laatste halte van de trein te eindigen (Latour de Carol). Aangezien we niet weten hoe het pad verderop zal zijn, nemen we het zekere voor het onzekere en lopen we 1 dag (vandaag) dezelfde route terug. We weten nu wat ons te wachten staat qua pad en stijging dus het loopt allemaal wat gemakkelijker vandaag. De spiertjes beginnen nu wel te wennen aan het wandelen en slapen in de bergen. Via een klein omweggetje komen we weer terug in Encamp en trakteren we onszelf op een burger van Popeyes. Erg smakelijk kan ik je vertellen 😋. Toch wel lekker zo’n vette hap na al die repen, nootjes en droogvoedsel. We nemen weer de bus naar Soldeu en lopen nu langs de rivier langzaam omhoog. Er hangt een donker luchtje boven ons dus we schieten een klein beetje op. Waar we slapen weten we nog niet, wild of toch in een hut? Waar we hiervoor de rivier overstaken, blijven we nu juist de rivier volgen en gaan een ander dal in dan waar we vandaan kwamen. Het wordt nu wel wat steiler, dus echt een vlak kampeerplekje zit er voorlopig nog niet in. Nog ietsje doorlopen dan maar want er zou volgens de kaart een vlak dal moeten komen waar ook een hut staat. Na een klein watervalletje wordt het inderdaad vlakker en is er uiteindelijk een hele mooi grote vallei voor ons. Alleen is het best wel moerassig… grote bollen met gras, maar niet echt een goed kampeerplekje. In de verte zien we een stenen huisje, de hut! Laten we daarheen lopen en in ieder geval schuilen voor de regen die er nu echt aan zit te komen. De hut blijkt een onbemande hut te zijn en er is verder ook helemaal niemand. Er is een kookgedeelte en een slaap gedeelte. Na even overleg besluiten we hier te slapen, het is én toch weer een ervaring erbij in zo’n hut, een stuk droger (geen natte tent morgenochtend) en in ieder geval een (vlakke) slaapplek. Even een lekker soepje terwijl het regent. En als het opklaart dronen we nog even en maak ik een klein rondje door de vallei. Echt een oase van rust hier met helemaal niemand om ons heen. De hele hut blijft voor ons en we maken ons op om te slapen in de ijzeren stellage. Een klein waxinelichtje voor de sfeer en uiteindelijk val ik in diepe slaap.
Dag 5: Terug in Frankrijk
Toch wel fris in zo’n hut. Er zit een gat in het raam en verder is het ook de deur niet echt sluitend dus een tent is wel aangenamer qua beestjes en toch ook warmte. Maar wel lekker geslapen. Het opruimen gaat nu stukke sneller, nog even ontbijten op het houten bankje en dan beginnen we de wandel met de klim terug naar Frankrijk. Vandaag is de eerste dag dat we echt niemand tegenkomen, we hebben wel wat mensen in de verte gezien, maar niemand die ons tegemoetkomt. Een nog rustigere route over de grens dan de heenweg dus. Het is vandaag redelijk bewolkt, maar de bewolking zit vrij hoog dus we kunnen alsnog ver kijken. Van boven hebben we een mooi uitzicht over het dal waar de Refugi zich bevindt. We stoppen nog even bij een meertje en pakken dan de laatste hoogtemeters van de wandeling. Op de kam is weer de grens naar Frankrijk waar we een prachtig uitzicht hebben. Het waait wel flink hier, dus nadat we even hebben gevlogen met de drone pakken we het pad naar beneden. In de verte is al het meer te zien waar we een plekje willen zoeken. Het is een heerlijk pad met struikjes, steentjes, gras en maar weinig bomen. Langzaam dalen we verder en bereiken we het meer waar het een beetje moerassig is. In een soort kuil leggen we de rugzakken neer en ploffen wij daarnaast om even uit te rusten uit de wind. Ik loop even een stukje langs het meer om te kijken naar de kampeermogelijkheden; er is een soort schiereilandje waar het aardig vlak is en, als het niet waait, een prima kampeerplek is. Weer terug Nath en de rugzakken halen en dan zetten we kamp op en maken we weer een heerlijk maaltje met een prachtig uitzicht op de bergen om ons heen. Het is zo stil hier! Zodra de zon achter de bergen is wordt het algauw koud, snel nog even water halen uit een beekje en dan onder de wol. Morgen helaas het laatste stukje alweer.
Dag 6: Trein halen
Voor de laatste keer pakken we de tent in, rollen de matjes en slaapzakken op en doen we de tas op de rug. Het is weer heerlijk weer en het pad gaat geleidelijk omlaag, dus het wandelt erg lekker. De trein gaat pas om 5 uur dus we hebben tijd genoeg voor wat pauzetjes tussendoor. We zien weer veel hagedissen en sprinkhanen voor ons uit wegrennen en springen. We steken het beekje een aantal keren over die van het meer naar de eindbestemming loopt. Eenmaal in het dorpje vinden we gelukkig een bakkertje die open is. In ons beste frans bestellen we beide een lekker belegd stokbroodje als avondmaal en rusten uit op een bankje. We komen nog wat kiwi’s tegen die een lange tocht aan het lopen zijn helemaal vanuit Duitsland! Dat is nog wel een stapje te ver voor ons, maar dit was al een geweldige tocht. Helemaal afgezonderd van de wereld (wel bereik, maar geen internet), 1 camping, 3 keer wild kamperen en 1 onbemande Refugio. De terugrit met de trein verloopt ook weer zonder enige problemen en de volgende ochtend komen we thuis waar we onze kleine kittens weer een stukje groter terugvinden :). Perfecte vakantie, ik zou het zo nog eens doen.
