Rond vijven komen we aan in Stratford, op dat moment kunnen we Mt. Taranaki nog niet zien, omdat het nog erg bewolkt is. Snel de tent opzetten en daarna rijden we meteen verder naar Waitara. Tjebbe is al een half jaar in Nieuw-Zeeland en reist nu langzaam naar Auckland toe. Samen pizza gegeten en tips uitgewisseld en natuurlijk even bijgepraat! Heel gek om zo ver van huis opeens een bekende tegen te komen. Helaas konden we niet meer combineren omdat Tjebbe meteen doorging naar Tongariro, waar wij een week later heen zullen gaan.
De volgende dag ordenen we even alle foto’s en video’s van afgelopen dagen en in de middag gaan we met de auto (inmiddels Old Toby genaamd) naar Goblin Forest. Vanaf het moment dat we de bocht nemen die ons recht op Mt. Taranaki voert vallen onze monden open. Wolkeloos is daar opeens The Lonely Mountain! Van links tot rechts prachtig symmetrisch, nog nooit zo’n berg gezien die zo majestueus in z’n eentje het uitzicht bepaalt. Bovenop zien we de plakken ijs die in de zomer weg zullen zijn. Volgens de maori’s gaat het verhaal dat vroeger de berg samen met Mt. Pihanga in het midden van het noordereiland stonden. Beide waren verliefd op elkaar, maar Mt. Tongariro versierde Mt. Pihanga en verdreef Mt. Taranaki naar het westen. Vandaar dat Mt. Taranaki alleen staat en als litteken/scheiding stroomt nu de rivier Whanganui tussen deze gebieden in.
We rijden door richting de voet van de berg waar de bossen beginnen, maar op de weg letten is lastig met zo’n uitzicht.
Eenmaal in Goblin Forest zie je niets meer van de berg door de begroeiing en het mos wat op ieder takje zit. Ieder moment verwacht je dat er een goblin of ander wezen uit Middle Earth voorbij kan komen in dit vochtige bos. Na de wandeling vervolgen we de weg die ons boven de boomgrens brengt. De fleecevesten en jassen kwamen hier goed van pas, want de temperatuur is meteen gezakt. Maar het uitzicht op de berg en over het landschap van Taranaki is werkelijk prachtig!
Na tientallen foto’s rijden we snel weer terug om op tijd te zijn voor de santa parade... Een mix van carnaval en een reclame karavaan vat het denk ik samen, en helemaal achteraan zit daar opeens de kerstman. Apart gezicht zo onder de warme zon.
Zaterdag 8 december verkassen we weer en gaan we langs 2 meren om zo de perfecte foto proberen te maken. De eerste kostte niet veel moeite want daar konden we gewoon heenrijden, het uitzicht was niet heel fantastisch door de laaghangende wolken. Voor de volgende locatie moesten we een wandeling van 5 uur maken. De heenweg trappen op: 750 meter stijgen... maar de plek was wel weer fenomenaal! Een klein meertje in een moerasachtig gebied geeft spectaculaire beelden van weer een wolkeloze Mt. Taranaki! Ook hier weer tientallen foto’s gemaakt. Koud was het er wel, dus we waren blij dat we de mee gesjouwde jassen weer konden aandoen. Terugweg ging een stuk sneller en eenmaal in de auto met knikkende knieën van het traplopen reden we naar onze overnachtingsplaats, The Camphouse.
Het is een erg basic hostel achtige plaats, waarbij het water nu voor het eerst niet drinkbaar was. Ook het matras was erg hard en de kamer stonk lichtjes naar rook... gelukkig bleven we hier maar 2 nachten en konden we vaak buiten genieten van het uitzicht.
De dag erna was het nog mooier weer en toen ik de deur uitstapte viel m’n oog meteen op een enorme berg in de verte: Mt. Ruapehu! En als je goed kijkt op de foto’s is ook Mt. Ngaurahoe te zien (oftwel Mt. Doom!). Dat is nog eens lekker opstaan hehe. Nu kon de klim beginnen, want we gaan een wandeling doen richting de top en dan buigen we uiteindelijk af en maken we er een rondje van. Eerste deel was (natuurlijk) heel erg steil en ook heel heet met de zon vol op ons, nadat het pad echt niet meer steiler kon, kwamen we aan bij een hut die wordt gebruikt als overnachtingsplaats voor meerdaagse wandelingen. Onze route liep nog iets verder door omhoog totdat we bij het ijs aankwamen. Om de top te kunnen bereiken heb je crampons en ijsbijl nodig om over het steile stuk ijs heen te komen.
Maar het uitzicht kon niet veel mooier zijn dan dat we nu hadden! Ruim 150 kilometer ver konden we kijken. Rondje maakten we af door een bos in te lopen richting beneden, weer veel treden maar na 6 uur wandelen aangekomen bij onze hut stond een lekker koud biertje te wachten.
Die nacht hebben we onze stoelen uit de auto gehaald en genoten van de plek waar we zaten. Een mooie zonsondergang met kleurrijke wolken en ‘s nachts een prachtige sterrenhemel die we zo goed mogelijk hebben proberen vast te leggen.
Na enkele honderden foto’s van Mt. Taranaki en een laatste blik op de eenzame berg in de achteruitkijkspiegel gaat de reis weer verder naar Whanganui die bekend staat om de gelijknamige rivier. Voor de volledige route, bekijk hier de kaart!
Hieronder de prachtbeelden:
